صفحه اول
تمدید تعلیق تعرفه‌های آمریکا بر کالاهای چینی توسط دولت ترامپ و واکنش چین به این تصمیم، نمادی از ناکامی اروپا در مواجهه با سیاست‌های آمریکاست. برخلاف اروپا که با ترس از تعرفه‌های ترامپ به توافقات زیان‌بار اقتصادی و سیاسی تن داد، چین با مقاومت و مقابله به مثل، توانست آمریکا را به عقب‌نشینی وادار کند. این تفاوت آشکار، افشاگر وابستگی استراتژیک و اقتصادی اروپا به واشنگتن است؛ وابستگی‌ای که نه تنها استقلال اقتصادی و سیاسی اتحادیه را خدشه‌دار کرده، بلکه حقارت ناشی از زیر سلطه بودن را نیز به بار آورده است. در حالی که چین نشان داد توان ایستادگی در برابر یکجانبه‌گرایی آمریکاست، اروپا گرفتار یک بازی زیان‌ده و از پیش بازنده شده است. اروپا در حالی با پذیرفتن شروط واشنگتن برای جنگ اوکراین، هزینه‌های کلان تسلیحاتی و ناتو را پذیرفته، که به صورت تحقیرآمیزی از مذاکرات سرنوشت‌ساز آلاسکا میان پوتین و ترامپ حذف شد. این حذف نه فقط نادیده گرفتن نقش اروپا در مناقشه شرق اروپا بلکه نشانه آشکار کاهش نفوذ سیاسی و دیپلماتیک اتحادیه است. در حالی که سران اروپایی با بیانیه‌هایی پوچ به دنبال حفظ نقش خود در معادلات منطقه‌ای هستند، واقعیت این است که قدرت تصمیم‌گیری و تاثیرگذاری در معادلات بین‌المللی به تدریج از اروپا خارج شده است. این وضعیت، حامل پیام تلخی است که حتی متحدان سنتی اروپایی، یعنی آمریکا، حاضر به مشارکت برابر با آنان نیستند. حقارت اروپا در برابر رژیم صهیونیستی و فشار افکار عمومی اروپا که ۲۲ ماه است در کنار رژیم صهیونیستی در بحران غزه ایستاده، امروز به دلیل فشار افکار عمومی به ناچار خواهان توقف حملات و افزایش کمک‌های انسانی است، اما رژیم صهیونیستی کوچک‌ترین اهمیتی به این درخواست‌ها نمی‌دهد. این وضعیت، جلوه دیگری از بی‌قدرتی و حقارت اروپا در نظام جهانی را آشکار می‌سازد؛ اتحادیه‌ای که به رغم همراهی‌های استراتژیک با آمریکا و اسرائیل، نه تنها دستاوردی در سیاست منطقه‌ای نداشته بلکه در برابر خواسته‌های خودکامگان، بی‌تأثیر و منفعل باقی مانده است. راهی به سوی اقتدار؛ ضرورت تغییر رویکرد اروپا اروپا باید دریابد که دلبستگی به سراب آمریکایی-اسرائیلی پایان یافته است. ادعای اروپایی‌ها در اجرای مکانیسم ماشه علیه ایران نه تنها نشانه‌ای از قدرت نیست بلکه بیانگر عمق وابستگی و بی‌ارادگی است که به حذف هر چه بیشتر این قاره از معادلات جهانی منجر می‌شود. الگوی موفق کشورهایی چون چین، روسیه و بریکس نشان داده است که اقتدار واقعی در مقابله مقتدرانه با یکجانبه‌گرایی و زورگویی است نه تسلیم و خودتحقیر. ایران نیز با اتکا به قدرت هسته‌ای، توان موشکی و موقعیت منطقه‌ای خود، نمونه‌ای بارز از چنین اقتداری است که به رغم تهدیدها و تحریم‌ها، مقاومت و پیشرفت را انتخاب کرده است. اروپا برای احیای جایگاه راهبردی خود باید این درس را بیاموزد و به جای بازی در زمین آمریکایی‌ها، سیاستی مستقل و مقتدرانه اتخاذ کند.