انقلاب سبز

 محمود محمودیان- در گزارش کمیسیون کمیته جهانی گسترش محیط زیست با عنوان «آینده مشترک ما» آمده است: «توسعه پایدار توسعه‌ای است که نیازهای حال حاضر را تأمین کند بدون اینکه توانایی نسل‌های آینده در تأمین نیازهای خود را به خطر بیندازد.» این شامل دو مفهوم است:
مفهوم «نیازها» به‌طور ویژه نیازهای اساسی فقیران جهان را مدنظر دارد که باید به آن‌ها اولویت اساسی داده شود.
ایده محدودیت‌های اعمال شده توسط دولت‌ها از فناوری و سازمان اجتماعی بر توانایی محیط زیست برای تأمین نیازهای فعلی و آینده.
در اینجا مکث می‌کنیم و فرض مطرح شده توسط این تعریف را بررسی می‌کنیم. در این تعریف مفهوم کلیدی مطرح شده، محیط بوده که در توانایی تأمین نیازهای حال و آینده محدود است؛ یعنی منابع روی زمین محدود هستند. در اینجا فرض بر این بوده که ایده منابع یک بازی جمع صفر است، به این معنا که سود یک شخص به ضرر شخص دیگر است (در اینجا منظور محیط زیست است).
بله همه ما از انقراض گونه‌ها و از بین رفتن تنوع زیستی اطلاع داریم. انرژی تجدید ناپذیر به شکل زغال سنگ، نفت و گاز طبیعی دقیقاً همان مواردی است که به دلیل استفاده یک‌باره، جایگزین نمی‌شوند.
از طرف دیگر، شاهد انقلاب سبز هستیم که هند را قادر به تغذیه جمعیت در حال رشد خود بدون نیاز به افزایش منابع کشاورزی کرد. همچنین می‌دانیم که فناوری بالا در دسترس است تا امکان استفاده از منابع تجدید پذیر را بدهد؛ بنابراین، اتکا به منابع محدود می‌تواند با پیشرفت در علم و فناوری جبران شود.
در پاسخ به سوال مفهوم توسعه پایدار چیست، ساده‌ترین تعریفی که می‌دانیم این است: توسعه‌ای که نیازهای حال حاضر را برآورده کند بدون اینکه توانایی‌های نسل‌های آینده را برای رفع نیازهای‌شان به خطر اندازد.
مفهوم توسعه پایدار می‌تواند تعبیرهای مختلفی داشته باشد. اما جوهر اصلی توسعه پايدار رویکردی است که دنبال تعادل برقرار کردن میان نیازهای مختلف و معمولا در حال رقابتی است که ما به عنوان افراد جامعه در پاسخ به محدودیت‌های محیطی، اجتماعی و اقتصادی با آن مواجهیم.
توسعه پایدار نیازهای متنوع همه افراد حال حاضر و جوامع آینده را برآورده می‌کند، سلامتی افراد و همبستگی اجتماعی را بالا می‌برد، و فرصت‌های برابری را ایجاد می‌کند. خیلی خلاصه بگوییم که این توسعه پیدا کردن راه‌هایی بهتر برای انجام کارهای فعلی و آینده است.
شاید نیاز باشد نحوه کار کردن و زندگی کردن‌مان را تغییر دهیم بدون اینکه کیفیت زندگی را پایین آورده باشیم.
اصطلاح پایداری به ۴ حوزه مشخص برمی‌گردد: انسان، اجتماع، اقتصاد و محیط زیست.
پایداری زیست‌محیطی:هدف از این پایداری بهبود رفاه بشر از راه محافظت از سرمایه‌های طبیعی مانند زمین، هوا، آب، مواد معدنی و از این جمله است.اقدامات و برنامه‌هایی در قالب این رویکرد تعریف می‌شوند که اطمینان بدهند نیازهای جمعیت فعلی برآورده می‌شوند بدون اینکه نیازهای نسل‌های فردا به خطر افتد.
پایداری انسانی:هدف این پایداری حفظ و بهبود سرمایه‌ی انسانی در جامعه است. سرمایه‌گذاری در سیستم‌های آموزش و سلامت، دسترسی به خدمات، تغذیه، دانش و مهارت‌ها از برنامه‌های این نوع پایداری هستند.برای پایداری انسانی افرادی اهمیت دارند که به صورت مستقیم و غیرمستقیم در ساخت و تولید محصول یا ارایه خدمتی مسئولانه سهیم هستند.
پایداری اجتماعی:هدف این نوع پایداری محافظت از سرمایه‌های اجتماعی با سرمایه‌گذاری و ارایه‌ی خدماتی است که در جهت آن است؛ به این معنی که نسل‌های آینده را محافظت می‌کند و به ما می‌فهماند که آنچه که ما امروز انجام می‌دهیم بر افراد دیگر، چه امروز و چه فردا، اثر می‌گذارد.پایداری اجتماعی بر حفظ و بهبود کیفیت اجتماع با مفهوم همبستگی، عمل متقابل، صداقت و اهمیت ارتباطات سازنده متمرکز است.
پایداری اقتصادی:هدف این پایداری حفظ سلامت سرمایه‌های اقتصادی است. اگر پایداری اجتماعی بر بهبود برابری اجتماعی نظر دارد، پایداری اقتصادی هدفش بهبود استاندارهای زندگی و رفاه همه‌ی افراد جامعه است.در بافت کسب و کار، این نوع پایداری به استفاده موثر از دارایی‌ها برای حفظ سودآوری شرکت طی زمان برمی‌گردد.