صفحه آخر
زبان فارسی همه قابلیت‌های زبان‌های زنده و مهم دنیا را دارد و در صورت نگهبانی از این زبان که روزگاری از بالکان تا جنوب هند را مسخر کرده بود و بخش عظیمی از آسیا از جنوب چین تا خلیج فارس میدان جلوه این زبان بود می‌تواند به همه نیازهای امروز ما پاسخ دهد. ما در این ستون برای پاسداری از این زبان کوشش می کنیم؛ * چسباندن حرف اضافه ی فارسی «به» به واژه ها، مانند حرف جَر عربی «ب » در زبان عربی حرف جر « ب « را هـمیشـه باید به واژه ی بعدی که مجرور نامیده می شود چسبیده نوشـت، اما در زبان فارسی حرف اضافه « به» را باید همواره جدا از واژه ی بعدی نوشـت. مگر در اشکال کهن مانند: بدین ( یعنی به این) و بدو ( یعنی به او) اگر این قاعده رعایت نشود، آن گاه در موارد بسیاری امکان به جای یکدیگر گرفته شدن واژه ها و معانی وجود دارد ( که به آن التباس معنی می گویند)، مثلن «به نام» و «بنام « که هر کدام کاربرد ویـژه ای دارد. به این نمونه ها دقت کنید: “او نویسـنده ی بنامی بود « و یا « من او را به نام نمی شـناختم”. به همین ترتیب اگر « به روی» را « بروی» بنویسیم، آشکار نخواهد شـد که مراد چیسـت؟ آیا منظور از « بروی» فعلی از مصدر رفـتن اسـت، مانند برو، بروی و... .یا آن که مثلن می خواهـیم بنویسـیم که: « این قـلم به روی میز اسـت .” و یا اگر ما « به درد « را « بدرد « بنویسـیم بازهم شباهت معـنا رخ می دهد، زیرا « بدرد « : یعنی پاره کند و « به درد « یعنی به غم و اندوه. به همین گونه اند صد ها واژه که باید به هنگام نوشـتن آن ها با احتیاط بود، مانند: به دل و بدل، به شـتاب و بشـتاب، به کار و بکار، به گردن و بگردن، به همان و بهمان، به گردش و بگردش، به چشم و بچشم، به هر و بهر، به خر و بخر، به دوش و بدوش، به بار و ببار، به خواب و بخواب و غیره.