سیاست
در دنیای امروز، هنر و فرهنگ فراتر از ابزاری برای سرگرمی و زیبایی‌شناسی به عاملی اثرگذار در سیاست‌ها، روابط اجتماعی و تحولات کلان جهانی تبدیل شده‌اند. هنرمندان، با بهره‌گیری از زبان سینما، موسیقی، ادبیات و دیگر رسانه‌ها، نه‌تنها نقشی در آفرینش زیبایی‌ها دارند، بلکه می‌توانند در چالش‌های اخلاقی و اجتماعی جهان نیز نقشی حیاتی ایفا کنند. همین مسئولیت اجتماعی است که در برابر بحران‌های جهانی از جمله جنگ‌ها و نقض حقوق بشر، باعث بروز واکنش‌های قوی و بی‌سابقه‌ای از سوی جامعه هنری و روشنفکری شده است. در پی همین رویکرد اجتماعی، به‌تازگی بیش از 300 نویسنده، پژوهشگر و روشنفکر از سراسر جهان، در اعتراض به پوشش جانبدارانه و تحریف‌شده روزنامه نیویورک تایمز از جنگ اسرائیل علیه مردم غزه، اعلام کردند که از این پس در بخش «نظرات» این رسانه مطلبی منتشر نخواهند کرد. این نویسندگان که خود را "نویسندگان باوجدان" می‌نامند، اعلام کرده‌اند تا زمانی که نیویورک تایمز مسئولیت پوشش یک‌جانبه و طرفدارانه خود را در قبال جنایات جنگی اسرائیل نپذیرد، از همکاری با این رسانه خودداری خواهند کرد. این واکنش تنها یک اعتراض ساده نبود، بلکه نمادی از قدرت و تاثیرگذاری هنر و فرهنگ در برابر رسانه‌هایی است که ممکن است در جهت منافع قدرت‌های جهانی به تحریف حقایق و پنهان‌سازی جنایات جنگی بپردازند. این نویسندگان، از جمله چهره‌های برجسته‌ای چون گرتا تونبرگ، ریما حسن، رشیده طلیب، سالی رونی، طارق باقونی و بسیاری دیگر، در عمل نشان دادند که هنر و کلمه می‌تواند به‌عنوان ابزاری برای مقاومت در برابر سلطه رسانه‌ای و بی‌عدالتی عمل کند. این پویش، در تداوم حرکت مسئولانه‌ای است که چندی پیش توسط بیش از 1300 سینماگر و هنرمند برجسته جهانی علیه رژیم اسرائیل به راه افتاد. آن سینماگران با امضای تعهدی عمومی اعلام کردند که تا زمانی که رژیم اسرائیل به «نسل‌کشی و آپارتاید علیه مردم فلسطین» ادامه دهد، از همکاری با مؤسسات سینمایی اسرائیلی که در این جنایات دخیل هستند، خودداری خواهند کرد. در میان امضاکنندگان آن پویش، چهره‌های برجسته‌ای همچون اولیویا کولمن، یورگوس لانتیموس، خاویر باردم، ایمی لو وود، سوزان ساراندون، تیلدا سوینتن، کن لوچ، و آوا دوورنی قرار داشتند. حرکت سینماگران نه‌تنها به‌عنوان یک واکنش در برابر جنایات جنگی رژیم اسرائیل، بلکه به‌عنوان ابزاری برای تأکید بر مسئولیت اجتماعی هنر در قبال حقوق بشر، شناخته شد. سینماگران امضاکننده، در پی آن بودند که از طریق این پویش، پیام روشنی را به دنیای هنر ارسال کنند: هر هنرمندی باید در برابر خشونت‌ها و بی‌عدالتی‌ها ایستادگی کند و اجازه ندهد که هنر به ابزاری برای تطهیر جنایات تبدیل شود. پویش سینماگران در واقع پیش‌گام یک رویکرد جدید بود که در آن هنرمندان نه‌تنها از قدرت رسانه‌ای خود برای خلق آثار هنری استفاده می‌کنند، بلکه از این قدرت برای ایستادگی در برابر جنایات جنگی و نقض حقوق بشر نیز بهره می‌برند. پویش جدید نویسندگان علیه روزنامه نیویورک تایمز، نه تنها یک اعتراض به رسانه‌ها است، بلکه رویکردی جدید در جنگ روایت‌ها نیز به شمار می‌آید. در دنیای امروز، رسانه‌ها نقش بزرگی در شکل‌دهی به افکار عمومی و دیدگاه‌های جهانی ایفا می‌کنند. به همین دلیل، گاهی اوقات رسانه‌هایی مانند نیویورک تایمز با پوشش نادرست و جانبدارانه خود، مشخصاً در مورد بحران‌های انسانی در غزه و جنایت نسل‌کشی رژیم صهیونیستی، ممکن است تصویری مغرضانه از حقیقت ارائه دهند. در چنین شرایطی، هنرمندان و نویسندگان به‌عنوان افرادی که بر کلمات و رسانه تسلط دارند، مسئولیت اجتماعی خود را در برابر حقیقت و عدالت احساس می‌کنند.