فیلم‌های بلند جشنواره مقاومت معرفی شدند؛
از «سینما متروپل» تا «صیاد»
فهرست فیلم‌های راه‌یافته به مرحله نهایی بخش سینمایی بلند هجدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت از سوی دبیرخانه این رویداد اعلام شد. در بخش سینمایی بلند هجدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت آثاری چون «صبح اعدام» به کارگردانی بهروز افخمی، «احمد» به کارگردانی امیرعباس ربیعی، «آپاراتچی» به کارگردانی قربانعلی طاهرفر، «آسمان غرب» به کارگردانی محمد عسگری، «آن دو» به کارگردانی مرتضی رحیمی، «بازی خونی» به کارگردانی حسین میرزامحمدی، «باغ کیانوش» به کارگردانی رضا کشاورز حداد، «پرویز خان» به کارگردانی علی ثقفی، «چند قطره آبان» به کارگردانی محمد اسماعیلی، «در آغوش درخت» به کارگردانی بابک خواجه‌پاشا، «دست ناپیدا» به کارگردانی انسیه شاه‌حسینی، «روز خون» به کارگردانی حمیدرضا همتی، «زیر آب‌های سوزان» به کارگردانی شیما پورسهم‌الدینی، «شمال از جنوب غربی» به کارگردانی حمید زرگرنژاد، «شور عاشقی» به کارگردانی داریوش یاری، «صیاد» به کارگردانی جواد افشار، «ظاهر» به کارگردانی حسین عامری، «قلب رقه» به کارگردانی خیرالله تقیانی‌پور، «میرو» به کارگردانی حسین ریگی، «اسفند» به کارگردانی دانش اقباشاوی، «اشک هور» به کارگردانی مهدی جعفری، «پیشمرگ» به کارگردانی علی غفاری، «خدای جنگ» به کارگردانی حسین دارابی، «سینما متروپل» به کارگردانی محمدعلی باشه‌آهنگر، «مجنون» به کارگردانی مهدی شامحمدی، «موسی کلیم‌الله (ع)» (به وقت طلوع) به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا، «شکلات ششم» به کارگردانی سید مهدی میرغیاثی، و «قهرمان جندی‌شاپور» به کارگردانی مهدی صاحبی به مرحله نهایی داوری راه یافته‌اند.
هجدهمین جشنواره بین المللی فیلم مقاومت از ۲۷ اردیبهشت تا ۳ خرداد در تهران به همت انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس بنیاد فرهنگی روایت فتح و با دبیری جلال غفاری قدیر برگزار می‌شود.
وضعیت موزه‌های ایران چگونه است؟
فائق توحیدی از کارشناسان اشیاء تاریخی و موزه‌ای با این اعتقاد که شرایط موزه‌های ایران نسبت به سال‌های گذشته نه‌تنها بدتر نشده بلکه ارتقاء هم پیدا کرده است، به ابهام‌هایی که گاه در مورد ماهیت اشیاء موزه‌های خصوصی مطرح می‌شود، و همچنین درباره تفاوت قیمت بلیت موزه‌ها توضیحاتی داد.
فائق توحیدی، کارشناس اشیاء تاریخی و موزه‌ای، باستان‌شناس و پژوهشگر در آستانه روز جهانی موزه (۲۸ اردیبهشت‌ماه) در ارزیابی از وضعیت فعلی موزه‌ها در ایران گفت: تا جایی که من اطلاع دارم، شرایط موزه‌های ما نسبت به سال‌های گذشته نه‌تنها بدتر نشده بلکه ارتقاء هم پیدا کرده است. به‌نظر من، سطح دانش و آگاهی تخصصی در این حوزه هم رشد داشته است. البته باید بپذیریم که هنوز در زمینه جذب گردشگران خارجی و فعال‌سازی ظرفیت‌های بین‌المللی، آن‌طور که باید عمل نکرده‌ایم. این در حالی است که حضور توریست‌های خارجی می‌تواند به رونق و انگیزش بیشتر در این فضا کمک کند.
او افزود: برای نمونه، موزه ملی ایران از نظر نظم و کلاس کاری در سطح بالایی قرار دارد. آن بخش از بازدیدکنندگان فرهنگی که از خارج کشور می‌آیند نیز به خوبی مدیریت و راهنمایی می‌شوند. نکته‌ای که به نظرم حائز اهمیت است، این است که وقتی ما بر موضوع حفاظت و امنیت آثار تمرکز کرده‌ایم، اکنون موزه ملی ما در سطح بین‌المللی دارای ساختاری خاص و منحصربه‌فرد است. در این موزه اثری از اشیاء خارجی نمی‌بینید، تمام اشیاء متعلق به ایران است و همگی دارای هویت مشخص‌اند؛ یعنی معلوم است هر اثر از کجا به دست آمده، در چه سالی و در چه عمقی کشف شده است و پژوهش مرتبط با آن چیست. این نشان می‌دهد که کارِ جمع‌آوری و مستندسازی آثار به‌شکل حرفه‌ای انجام شده است. در کشورهای دیگر نیز همین روند طی شده است، آنها هم تابلوها و آثار متعددی از سراسر جهان گردآوری کرده‌اند، ولی ما به آثار خودمان نگاه سندی داریم، با رویکردی پژوهشی و علمی. در موزه ملی، مدرن‌ترین سیستم‌های نگهداری فیزیکی مانند کمدها، کشوها و جعبه‌ها برای حفاظت از اشیاء فراهم شده و انبارها نیز به خوبی سامان‌دهی شده‌اند.
این کارشناس اشیاء تاریخی اضافه کرد: در حال حاضر، نمایش آثار هم با رویکردی جدید صورت می‌گیرد، یعنی از نظر بصری و فضاسازی تلاش شده است تا محیط موزه به‌صورت موضوعی سامان یابد. حتی تصاویری از کاربرد اشیاء و نقاشی‌های گرافیکی نیز در فضا قرار داده شده است تا درک بهتری از آثار به بازدیدکننده منتقل شود. البته برخی از موزه‌های ما هم به اندازه وسعت و منابعشان کار می‌کنند و خوشبختانه هنوز هم از حیث امانت‌داری و تعهد، وضعیت مناسبی دارند. کارکنان موزه‌ها واقعاً با تمام وجود مسئولیت نگهداری اموال را پذیرفته‌اند.
توحیدری با اشاره به اینکه برخی از موزه‌های موضوعی، مانند موزه فرش، موزه هنرهای تزئینی، نگارستان یا موزه‌های شیشه و سفال، که ایده و طرحشان از پیش از انقلاب بوده و بعد از انقلاب شکل اجرایی پیدا کرده است، گفت: این موزه‌ها نه‌تنها از نظر ساختمانی ارزش بازدید دارند، بلکه چیدمان آثار و محتوای تاریخی آنها نیز بسیار غنی است، مثلاً در موزه ملی مینیاتور، بازدیدکننده می‌تواند از مینیاتور و خوشنویسی گرفته تا سفال، آثار فلزی، بخش اسلامی و حتی پزشکی ایرانی را مشاهده کند. چنین مجموعه‌ای در واقع نمایی کامل از فرهنگ و تاریخ ایران را پیش چشم قرار می‌دهد. این کار ساده‌ای نیست. سال‌ها تلاش، غیرت و دلسوزی کارکنان این مجموعه‌ها باعث شده است امروز چنین فضاهایی شکل بگیرند. الان چند سالی است که اندکی گشایش در این حوزه ایجاد شده است، اما پیش‌تر چیزی نبود یا اگر هم بود با تلاش شخصی افراد اداره می‌شد.
این پژوهشگر میراث فرهنگی درباره وضعیت شیوه‌های موزه‌داری در کشور و نیاز آن به نوآوری، اظهار کرد: این موضوع بستگی دارد به اینکه چه عاملی ما را به گسترش موزه‌داری سوق بدهد. اگر بخواهیم در کنار موزه، فضاهایی با کارکردهای نمایشگاهی، فروشگاهی، یا تفریحی هم ایجاد کنیم، قطعاً انگیزه‌بخش خواهد بود. جمعیت بازدیدکننده، فروش بلیت و درآمدزایی، در هر حرفه‌ای، چه دولتی، چه خصوصی، نقش حیاتی دارد. اگر درآمدی در کار نباشد، فعالیت‌ها فقط در حد نگهداری و حفظ باقی می‌ماند.
او همچنین درباره پیامد و تاثیر افزایش تعداد موزه‌های خصوصی در سال‌های اخیر گفت: باید این اتفاق را مثبت ارزیابی کنیم.