صفحه آخر
لیلی رشیدی که این روزها در نمایش «در انتظار گودو» بازی می‌کند، با تاکید بر لزوم تسریع در روند واکسیناسیون، از نوعی کج‌سلیقی در بعضی فعالیت‌های هنری انتقاد می‌کند. این بازیگر با ابراز تاسف از روند کُند واکسیناسیون که موجب از دست رفتن تعداد زیادی از هوطنان‌مان شده، می‌گوید: این وضعیت غم‌انگیز است. چرا ما باید در زمینه واکسن این اندازه عقب باشیم؟ چرا باید این همه لطمه بخوریم و هر روز شاهد از دست رفتن تعداد زیادی از هوطنان‌مان باشیم؟! در این مدت چه دوستان عزیزی از دست دادیم! کسانی که به سختی می‌توان برایشان جایگزینی پیدا کرد. بعضی از آنان هنوز خیلی جوان بودند و کارهای انجام نشده بسیاری داشتند ولی ما با شیوه‌ای که در واکسیناسیون در پیش گرفته‌ایم، این سرمایه‌های ارزشمند را از دست می‌دهیم و این مایه تاسف است. رشیدی ادامه می‌دهد: رعایت پروتکل‌های بهداشتی وظیفه همه ماست ولی در زمینه واکسیناسیون کاری از دست ما برنمی‌آید و کسانی دیگر تصمیم‌گیرنده هستند که باید هر چه زودتر سر و سامانی به این وضعیت بدهند و مراقب جان مردم ما باشند. نمی‌توان از همه مردم خواست از خانه‌هایشان بیرون نروند چون ناچارند برای ادامه زندگی کار کنند. بنابراین واکسینه شدن هر یک از ما به توقف چرخه کرونا کمک می‌کند. این بازیگر با اشاره به انتشار خبری مبنی بر اینکه گروه‌های نمایشی که نمایش‌هایی را روی صحنه دارند، در اولویت واکسیناسیون قرار می‌گیرند، تاکید می‌کند: اتفاق بسیار درستی است چون کار تئاتر خیلی پرخطر است. هر چند عده‌ای شغل ما را غیر ضروری می‌دانند. در حالیکه تئاتر شغل سرگرم کننده‌ای نیست بلکه بسیار پرخطر و پر زحمت است. گروه‌های نمایشی باید زودتر از اینها واکسینه می‌شدند ولی می‌بینیم که تازه صحبتش مطرح شده و معلوم نیست چه زمانی اجرایی شود. او با اشاره به اینکه نمایش «در انتظار گودو» جزو معدود آثاری است که در دوران کرونا برای اجرا در فضای باز تدارک دیده شده، اضافه می‌کند: ما سعی کردیم ریسک ابتلا به بیماری را به این شیوه پایین بیاوریم. این نوع تئاتر در دوره کرونا می‌توانست جان بگیرد و به عنوان یک امکان نمایشی امن مورد توجه قرار بگیرد ولی سال گذشته در تعطیلی‌های تئاتر، ما را هم تعطیل کردند. در تمام مدتی که اجرا داشتیم، هیچ یک از مدیران به تماشای کار ما نیامدند تا این امکان تازه را ارزیابی کنند. در صورتی که ما کاملا فضایی را برای اجرای نمایش آماده کرده بودیم و تصورمان این بود که بعد از ما گروه‌های نمایشی دیگری در این فضا کار خواهند کرد اما از هیچ وزارتخانه‌ای هیچ گونه همراهی برای فراهم شدن شرایط اجرا صورت نگرفت و بعد از ما اجرای نیمه کاره ما هم ،هیچ نمایش دیگری در این فضا اجرا نشد. رشیدی یادآوری می‌کند: سال گذشته اجرای ما بعد از 20 شب به دلیل تعطیلات تئاتر متوقف شد و هیچ استثنایی برای ما که در فضای باز کار می‌کردیم، قائل نشدند. امسال هم از تیر ماه آماده اجرا بودیم که به دلیل اوج گیری دوباره کرونا، مدام اجرای‌مان را به تاخیر انداختیم و حالا هم هیچ اطمینانی نداریم که تا چه زمانی می‌توانیم به کارمان ادامه دهیم. در سخت‌ترین شرایط خطر کرونا را به جان خریده‌ایم ولی هیچ چشم‌اندازی برای ادامه فعالیت‌مان نداریم و این دور از انصاف است. او ادامه می‌دهد: تصور بعضی این است که مشاغل هنری مانند تئاتر سرگرم کننده هستند ،در صورتی که آماده کردن یک اثر نمایشی بسیار سخت است و در دوران کرونا بارها هم سخت‌تر شده. ضمن اینکه عده زیادی از این راه زندگی می‌کنند. همه تئاتر که بازیگران نیستند. در این کار اصناف گوناگونی وجود دارند که در شرایط فعلی هیچ برنامه‌ای برای اشتغال آنان نداریم و اصلا کسی از بچه‌های تئاتری نمی‌پرسد شما در این مدت و با این تورم چگونه زندگی کردید؟