نفت ستون فقرات اقتصاد و امنیت ملی ماست

 مدیر سرمایه‌گذاری و کسب‌وکار شرکت ملی نفت ایران گفت: اگر ریل سیاستگذاری و تأمین مالی در صنعت نفت اصلاح نشود، بخش قابل‌توجهی از منابع زیرزمینی کشور هرگز استخراج نمی‌شود.
به گزارش کائنات و به نقل از شانا، امیر مقیسه اظهار کرد: نفت ستون فقرات اقتصاد و امنیت ملی ماست، اما متأسفانه عمر آن زودتر از آنچه پیش‌بینی می‌کردیم رو به پایان است. بر اساس برآوردهای بین‌المللی، دوره نفت حداکثر تا سه تا چهار دهه آینده خاتمه خواهد یافت.
وی افزود: این به‌معنای آن است که با تداوم روند کنونی، حدود ۷۰ درصد نفت و ۸۰ درصد گاز باقیمانده در مخازن کشور هرگز تولید نخواهد شد و زیر زمین باقی می‌ماند. اگر اقدام نکنیم، نسل‌های آینده ما حتی فرصت بهره‌مندی از این ثروت را نخواهند داشت.
*فاصله ایران با تحولات جهانی انرژی
مدیر سرمایه‌گذاری و کسب‌وکار شرکت ملی نفت ایران با اشاره به عملکرد کشورهای منطقه گفت: روزی لوگوی شرکت ملی نفت ایران مایه افتخار و حسرت کشورهای نفتی بود، اما فاصله ما با بازیگران بزرگ انرژی از جمله آرامکو و ادنوک افزایش یافته است. آرامکو چند سال پیش تنها با عرضه ۵ درصد از سهام خود در بورس‌های بین‌المللی بیش از ۲۵ میلیارد دلار جذب سرمایه کرد و دولت عربستان نیز تضمین سود سالانه ۷۵ میلیارد دلاری برای سهامداران داد. مقیسه تأکید کرد: در حالی‌که شرکت‌های بزرگ جهان مسیر جذب سرمایه و تنوع‌بخشی به منابع مالی را طی کرده‌اند، ما همچنان درگیر ساختارهای پیچیده و بروکراسی‌های بازدارنده هستیم. وی با بیان اینکه طبق آمار بانک مرکزی، بین سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۹ بیش از ۱۷۰ میلیارد دلار از کشور خارج شده است، افزود: تنها در نیمه نخست سال ۱۴۰۲ نیز حدود ۱۲ میلیارد دلار خروج سرمایه داشته‌ایم، در حالی که حجم نقدینگی کشور به بیش از ۱۱ هزار هزار میلیارد تومان رسیده، این منابع به سمت سرمایه‌گذاری‌های مولد هدایت نمی‌شوند.
*مدیران نفتی زیر فشار ۱۳ دستگاه نظارتی
مدیر سرمایه‌گذاری و کسب‌وکار شرکت ملی نفت ایران با تأکید بر اینکه مشکل ما کمبود پول نیست، مشکل بی‌اعتمادی است، گفت: دولت و قانون‌گذاران باید با ایجاد سازوکارهای شفاف و مطمئن، مردم را به مشارکت در پروژه‌های ملی ترغیب کنند. دانشگاه‌ها و دستگاه‌های توسعه‌ای نیز باید نقش تضمین‌کننده و اعتباربخش ایفا کنند. مقیسه با اشاره به تعدد نهادهای نظارتی گفت: عملکرد مدیران نفتی زیر سایه ۱۳ دستگاه نظارتی بررسی می‌شود. در چنین شرایطی، مدیران نمی‌توانند شجاعانه تصمیم بگیرند و بیشتر از رضایت دستگاه‌های نظارتی، نگران تصمیم برای منافع ملی‌اند. در هیچ شرکت بزرگی مثل آرامکو، ادنوک یا توتال چنین فضای تصمیم‌گیری سنگینی وجود ندارد.