تهدید آزادی‌های مدنی و حقوق بشر توسط ترامپ

 ترامپ با انتشار ویدئویی در شبکه اجتماعی تروث سوشال به مخالفانش که در آمریکا دست به راهپیمایی«نه به پادشاه» زده بودند، توهین کرد.
«دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا فیلمی را در تروث سوشال منتشر کرد که با هوش مصنوعی ساخته شده و نشان می‌دهد او درحالیکه تاج پادشاهی بر سر دارد و سوار بر جنگنده‌ای با طرح «پادشاه ترامپ» است، روی جمعیتی از معترضان نه به پادشاه مدفوع می‌ریزد.
واکنش جمهوری‌خواهان به تظاهرات «نه به پادشاه»، که برگزارکنندگان تخمین زدند نزدیک به ۷ میلیون نفر در تمام ۵۰ ایالت در آن شرکت کردند، آمیخته‌ای از اغراق، تمسخر و توهین بود.
«مایک جانسون» رئیس مجلس نمایندگان آمریکا و دیگر جمهوری خواهان کنگره این اعتراضات را راهپیمایی «انزجار از آمریکا» توصیف کردند و وزیر حمل و نقل نیز گفت که شرکت کنندگان حامی حماس هستند یا مزدورانی هستند که از جانب جنبش آنتیفا با گرفتن پول در این راهپیمایی حضور یافتند.
متحدان جمهوری‌خواه ترامپ نیز به همین ترتیب از برچسب «پادشاه» استفاده کردند و با انتشار تصاویر و ویدیوی هوش مصنوعی از رئیس جمهور که تاج بر سر دارد در رسانه‌های اجتماعی، تظاهرکنندگان را مسخره کردند.
«جی.دی ونس»، معاون رئیس جمهور ویدئویی که با هوش مصنوعی ساخته شده بود را به اشتراک گذاشت که در آن ترامپ تاج و شنل بر سر دارد، در حالی که «نانسی پلوسی» و دیگر دموکرات‌ها در مقابل او زانو زده‌اند.
حساب‌های کاربری مرتبط با ترامپ همچنین چندین تصویر از رئیس‌جمهور با تاج منتشر کردند، از جمله یک طرح روی جلد مجله تایم و یک ویدیوی ساخته شده توسط هوش مصنوعی از رئیس‌جمهور که در مخمل قرمز پیچیده شده و از کاخ سفید دست تکان می‌دهد.
در این میان، منتقدان کاخ سفید را به استفاده از این اقدامات برای تحریک ناآرامی متهم کرده‌اند که ممکن است منجر به توسل رئیس‌جمهور به قانون شورش شود و نیروهای انتظامی محلی را بیش از پیش نظامی کند.
بازتاب رسانه‌ای و تحلیل‌ها
تقریباً تمام رسانه‌های بزرگ جهان این اعتراض را به‌عنوان نقطه عطفی در سیاست داخلی آمریکا ارزیابی کردند. گاردین نوشت: «جنبش نه به پادشاه، هشداری است از سوی جامعه مدنی به دولتی که دارد از نهاد‌های دموکراتیک عبور می‌کند.»
واشنگتن‌پست نیز در تحلیلی نوشت: «تظاهرات ۱۸ اکتبر بیش از آنکه فقط علیه ترامپ باشد، اعتراض به نوعی از سیاست‌ورزی است که قانون را در خدمت قدرت می‌خواهد، نه بالعکس.»
در مقابل، رسانه‌های محافظه‌کار مانند فاکس‌نیوز، این اعتراض‌ها را «نمایشی سازمان‌یافته از سوی مخالفان دموکرات و رسانه‌های لیبرال» توصیف کردند و مدعی شدند که «پول‌های کلان از بنیاد‌های وابسته به حزب دموکرات» در آن نقش داشته است.
تحلیلگران مستقل، اما معتقدند این جنبش اگر بتواند سازمان‌یافته باقی بماند، ممکن است به جریان سیاسی مؤثری تبدیل شود و بر انتخابات میان‌دوره‌ای ۲۰۲۶ تأثیر بگذارد. با این حال، برخی هشدار می‌دهند که در صورت نداشتن رهبری مشخص و هدف شفاف، احتمال فروکش سریع این اعتراضات وجود دارد. در مجموع می‌توان اعتراض‌های سراسری آمریکا علیه ترامپ را می‌توان یک لحظه تعیین‌کننده در سیاست داخلی این کشور دانست؛ لحظه‌ای که شهروندان، فارغ از وابستگی حزبی، احساس کردند توازن قدرت در حال لغزش است. شعار «نه به پادشاه» تنها یک جمله سیاسی نیست؛ نمادی است از بازگشت مردم به خیابان برای یادآوری اصل فراموش‌شده‌ای به نام «حاکمیت مردم».
برای ترامپ، این اعتراض نه فقط چالشی سیاسی، بلکه آزمونی تاریخی است: آیا می‌تواند میان قدرت‌طلبی و مشروعیت مردمی تعادل برقرار کند؟ یا آن‌طور که بسیاری از معترضان هشدار داده‌اند، مسیرش را به سمت تمرکز بیشتر قدرت ادامه خواهد داد؟
جنبش «نه به پادشاه» تنها یک اعتراض سیاسی ساده نیست
جنبش «نه به پادشاه» به عنوان بزرگ‌ترین موج اعتراضی در تاریخ معاصر آمریکا، بیش از هر چیز دیگر اعلامیه‌ای برای حفاظت از ارزش‌های بنیادین دموکراسی است. به همین دلیل کارشناسان غربی می‌گویند این اعتراضات نه تنها نمادی از مخالفت با سیاست‌های ترامپ، بلکه یادآوری اصولی است که بر اساس آن‌ها آمریکا شکل گرفته است: آزادی، برابری و رد هرگونه حاکمیت مطلق. ارزش‌هایی که البته تنها بر روی کاغذ نوشته شده و تاریخ پر از جنگ و جنایت آمریکا دقیقاً بر خلاف این ارزش‌ها است.
در شرایطی که تعطیلی دولت و بحران‌های اقتصادی و سیاسی ادامه دارد، این حرکت اجتماعی و سیاسی می‌تواند نقطه عطفی در سیاست آمریکا باشد. اگر این اعتراضات بتوانند خواسته‌های خود را به صورت عملی و قانونی پیگیری کنند، ممکن است شاهد اصلاحات اساسی در نظام حکومتی و سیاست‌های داخلی کشور باشیم.
جنبش «نه به پادشاه» تنها یک اعتراض سیاسی ساده نیست، بلکه انعکاسی از شکاف عمیق اجتماعی و فرهنگی در آمریکا است. شرکت‌کنندگان در این تظاهرات طیف گسترده‌ای از اقشار مختلف جامعه را شامل می‌شوند؛ از کارگران و معلمان گرفته تا فعالان حقوق بشر، جامعه LGBTQ+، مهاجران و حتی جمهوری‌خواهان سابق که دیگر با سیاست‌های ترامپ هم‌سو نیستند. این ترکیب نشان‌دهنده نارضایتی گسترده و چندوجهی است که فراتر از مرزهای حزبی حرکت کرده است.
دموکرات‌ها این اعتراضات را فرصتی برای اتحاد و احیای امید به دموکراسی می‌بینند. برنی سندرز آن را «تجمع عشق به آمریکا» توصیف می‌کند و الیزابت وارن با تأکید بر ضرورت مقاومت در برابر اقتدارگرایی، از شرکت‌کنندگان حمایت کرده است. چاک شومر نیز هشدار می‌دهد که نباید اجازه داد سیاست‌های ترامپ و جمهوری‌خواهان آزادی‌های مدنی و حقوق بشر را تهدید کنند.