سیاست
غزه در سال‌های اخیر میدان اصلی طرح خلع سلاح بوده است. واشنگتن و تل‌آویو در پی آن‌اند که حماس را از معادلات سیاسی و جغرافیایی حذف کنند و به اصطلاح «غزه بدون مقاومت» بسازند. اما تجربه جنگ‌های اخیر نشان داد که هر بار اسرائیل تلاش به حذف مقاومت کرده، نه‌تنها موفق نبوده بلکه دامنه نفوذ حماس و جهاد اسلامی در عرصه اجتماعی و سیاسی تقویت شده است. حفظ توان تسلیحاتی در غزه به معنای ادامه امکان بازدارندگی و جلوگیری از تحمیل راه‌حل‌های تحمیلی است. کرانه باختری: مقاومت در حال خیزش کرانه باختری در کانون مرحله جدیدی از مقاومت قرار گرفته است. گروه‌های محلی و هسته‌های مردمی به‌رغم سرکوب شدید، توانسته‌اند ابتکار عمل را در بسیاری از مناطق به دست بگیرند. آمریکا و اسرائیل با همکاری تشکیلات خودگردان، می‌کوشند هرگونه سازمان‌یابی مسلحانه در این منطقه را سرکوب و خلع سلاح کنند. اما واقعیت میدانی چیز دیگری است: گسترش عملیات‌های مسلحانه نشان می‌دهد که خلع سلاح در کرانه باختری بیشتر یک شعار سیاسی است تا امکان عملی. لبنان: طرح ارتش و معادله بازدارندگی لبنان اکنون خط مقدم فشار است. طرح ارتش برای خلع سلاح حزب‌الله کشور را وارد فضای بحرانی کرده است. اختلاف برخی مقامات لبنانی با حزب‌الله و امل در ظاهر دست واشنگتن را باز گذاشته، اما انسجام جبهه مقاومت و حمایت نبیه بری اجازه نداده این فشارها به شکاف واقعی تبدیل شود. تصویب طرح ارتش بدون تضمین‌های امنیتی، لبنان را به سمت تنش می‌برد، در حالی که تعلیق آن می‌تواند مسیر تفاهم داخلی را باز کند. حزب‌الله نیز می‌داند که حفظ سلاح، معادل حفظ امنیت ملی و بازدارندگی منطقه‌ای است. سه جبهه، یک حقیقت مشترک از غزه تا کرانه باختری و لبنان، یک حقیقت مشترک وجود دارد: مقاومت بدون سلاح، معنای خود را از دست می‌دهد. پروژه خلع سلاح، تلاشی هماهنگ برای باز کردن دست اسرائیل و تحمیل شرایط اشغالگرانه است. در مقابل، پایداری مقاومت و اتحاد نیروهای مردمی، نشان داده که این طرح‌ها محکوم به شکست‌اند. آینده امنیت منطقه به توان جبهه مقاومت برای حفظ توان دفاعی و ایستادگی برابر فشارهای خارجی گره خورده است.